40 jaar Groen in Holsbeek: Annelies Van Der Bracht neemt afscheid van de gemeentepolitiek

31 augustus 1982. In het holst van de nacht schilderen 4 onbekenden het zebrapad van Holsbeek weer wit. Een van hen: Annelies Van der Bracht. Wat zij en haar kompanen in die rebelse bui niet beseffen, is dat ze die nacht de kiem planten voor Groen in Holsbeek. En dat Annelies liefst 40 jaar de Holsbeekse politiek zou kleuren. Een terugblik bij haar afscheid van de gemeentepolitiek.

“1 september 1982 stond voor de deur. Al weken vroegen we vanuit het oudercomité van GBS De Zilverlinde om het zebrapad aan de school bij te schilderen voor de start van het schooljaar. Jaar na jaar werden we met vage beloftes gesust. Maar op 31 augustus was ons geduld op. En dus gingen Julien Delauré, Louis Peeters, Paul Greveraars en ik gewapend met borstels en witte verf ‘s nachts op pad.”

“Een week later blonken alle zebrapaden weer. Onze nachtelijke actie had de gemeente wakker geschud. En wij beseften: als je de handen in elkaar slaat, kan je het verschil maken. Dat was het begin van Vernieuwing ‘82, de nieuwe politieke partij waarmee we naar de verkiezingen trokken. Uit het niets haalden we 3 zetels. Een bende nieuwelingen, een allegaartje van progressieve mensen met blauwe, rode, gele en groene ideeën.

Hoe het begon

“Wat we naast onze wil om te vernieuwen gemeen hadden: we waren allemaal verbinders. Onze gezinnen waren sterk vervlochten met het verenigingsleven in Holsbeek. We zaten in de voetbal, de fanfare, het oudercomité. Met die mentaliteit stapten we ook in de gemeentepolitiek. Bekvechtend over straat rollen? Niet aan ons besteed. We stelden ons kritisch op maar zochten ook altijd mee naar oplossingen, reikten de hand als we konden. Ik durf zeggen dat onze houding voor een nieuwe politieke cultuur zorgde.”

“Natuurlijk hadden we groene standpunten. Maar de uitdagingen waren eenvoudiger dan vandaag. Zure regen, de kwaliteit van de waterlopen, het gat in de ozonlaag? Tastbare problemen met concrete oplossingen. We hielden “Vernieuwing” als naam. De voorganger van Groen, Agalev, kwam trouwens niet op in Holsbeek. Een bewuste keuze om geen kiezers af te snoepen.”

“In ‘98 stond het gemeentebestuur op springen. We boden een wisselmeerderheid aan, ik werd schepen. 2 jaar later nam de CVP het over van de liberalen, werd Hans Eyssen burgemeester en bestuurde Groen steevast mee. Achteraf bekeken is het straf wat we in die eerste jaren realiseerden. Meer fietspaden? Wij. De eerste snelheidsbeperkingen? Wij. Nieuwe terreinen voor de Chiro in Kortrijk-Dutsel? Wij. En de nachtbus? Inderdaad.”

Onderweg

“In de politiek moet je geduld hebben. Tot mijn eigen verbazing had ik die eigenschap wel. We slaagden erin om de verkoop van de pastorij in Kortrijk-Dutsel af te wenden en de terreinen aan de Chiro te verpachten. De gebouwen kwamen er pas later, dankzij een hoop vrijwilligers uit Kortrijk-Dutsel. We ontvouwden die plannen bewust stap voor stap. Dat leidde soms tot wrevel. ‘Ge zijt al nen echte politieker, Annelies’: Herman Theys - vaste waarde bij Groen, en destijds ook de drijvende kracht achter de gebouwen - werd soms gek omdat ik niet te snel ging zodat iedereen aan boord bleef.”

“Vroeger was er geen snelheidslimiet in de dorpskern en mocht je 90 rijden op de verbindingswegen. Bij het ontwerp van het ruggengraatproject, dat Holsbeek, Kortrijk-Dutsel, Sint-Pieters Rode en Nieuwrode moest verbinden, werden ook fietspaden een prioriteit. Vandaag vindt élke inwoner veilige fietspaden belangrijk voor onze kinderen. En kijkt niemand gek op van een zone 30, laat staan van een zone 50 in de bebouwde kom. Nochtans moesten we toen flink doorduwen om die zaken te realiseren.”

“Dat er tijdens het weekend een nachtbus door Holsbeek rijdt, maakt me nog altijd trots. We stapten als eerste gemeente naar De Lijn met dat idee en startten een pilootproject. De gemeente kwam zelf financieel tussen. Al gauw sprong de burgemeester van Leuven, Louis Tobback, op de kar. Hij vond centen en breidde de nachtbussen uit naar 8 gemeenten. Onze kinderen konden veilig op stap in Leuven. Het was de tijd van de eerste BOB-campagnes. ‘Ik zet mijnen otto aan de bus, Annelies. Dan kan ik nog iet drinken’: zelfs verstokte autobestuurders vonden de weg naar het openbaar vervoer.”

Stap voor stap

“Stap voor stap. Dat was altijd mijn motto. Zonder pioniers die radicaal voor verandering kiezen, beweegt er niks. Maar echte verandering krijg je pas als iedereen samen beweegt. Uiteindelijk wil iedereen veilig verkeer voor zijn deur en wil iedereen dat zijn kinderen opgroeien in een gezonde omgeving. Ons dorp verandert. Ik kwam van Brussel, mijn man was ‘van hier’; Net als de meeste inwoners toen. Dat is vandaag niet meer zo. Voelen de nieuwe inwoners zich welkom? En voelen de ‘oude’ zich nog thuis? We moeten verbinding blijven zoeken, een sterk sociaal weefsel creëren. We wonen hier tenslotte allemaal samen.”

“Holsbeek is een groene gemeente met veel landbouw. Ons dorp stelt niks voor zonder onze boeren. Als groene partij bots je op argwaan. Mensen zijn trots op hun stiel, hebben het gevoel dat je hen dat wil afpakken. Terwijl je die beide verhalen kan samenbrengen. Zo werkten we samen met landbouwers bij de aanleg van wachtbekkens en voor maatregelen tegen erosie. De boeren en de groene beweging zouden meer voor elkaar kunnen betekenen. Een gezond verdienmodel voor kleine landbouwbedrijven kan je perfect verzoenen met een korte keten. En als we de klimaatopwarming een halt toeroepen, daalt het risico op slechte oogsten door extreme weerfenomenen.”

De toekomst

“Ik heb in die 40 jaar te weinig gestoeft op wat we deden. Dat zat te weinig in mij. Net als bij de andere mensen van Groen. We ijveren al eeuwig voor fietspaden, gescheiden riolering, zuivere waterlopen. Voor recycleren, tegen zwerfvuil. Soms voelde het als vechten tegen de bierkaai. Maar intussen vindt iedereen die strijdpunten van toen dik oké.”

“Daarom blijf ik optimistisch, hoe ernstig de klimaatcrisis ook is. Daarom moeten we blijven uitleggen wat Groen doet en waarom we dat doen. Want wat Groen wil, is goed voor elke Holsbekenaar.”